თამრიკო დავითაშვილის მუსიკისადმი ლტოლვა და სიყვარული ღრმა ბავშვობიდან იღებს სათავეს. სამი წლიდან უკვე მღეროდა, ხოლო ხუთი წლის ასაკში სიმფონიურ ორკესტრთან ერთად ასრულებდა კლასიკურ სიმღერებს. გახლდათ სოლისტი გასტროლიორი და ერთ-ერთი პირველი როკ-მომღერალი ქალი საქართველოში. მიღებული აქვს რესპუბლიკის დამსახურებული არტისტის წოდება. 1998 წლიდან ემიგრანტულ ცხოვრებას ეწევა ნიუ-იორკში. ცხოვრობს ამერიკული რეალობისთვის დამახასიათებელი აქტიური ცხოვრების წესით და კარიერულ მოღვაწეობას დღემდე უკავშირებს მუსიკალურ სამყაროს. 2001 წლიდან განაგებს საბავშვო მუსიკალურ სტუდია „თამარიანს“. მის სახელს ეკუთვნის არაერთი აღსანიშნავი ღონისძიება, რომელთა შორის გამორჩეულია „Georgians in USA Awards”. იგი ყოველწლიურ ხასიათს ატარებს, სადაც მისულ სტუმრებს საშუალება ეძლევათ, გაეცნონ ღვაწლმოსილ თანამემამულეებს და მათ წარმატებულ საქმიანობას. ქალბატონი თამრიკოს პორტრეტის უკეთესად წარმოსაჩენად, თავად მუსიკოსი ისაუბრებს:

-პროფესიისადმი სიყვარული ბავშვობიდან მოგყვებათ. რომელმა ფაქტორმა იქონია გავლენა, მუსიკას გაჰყოლოდით?
-მოდი, ასე ვიტყვი, მუსიკას მე კი არ გავყევი, აქეთ გამიყოლა. დედაჩემი და ბიძაჩემი ძალიან მუსიკალურები იყვნენ და ამას გარდა, ისეთ გარემოცვაში ვიზრდებოდი, რა საკვირველია, თავისებური გავლენა ამ ფაქტორმაც მოახდინა. დაახლოებით, ხუთი წლის ვიყავი, როდესაც ერთ-ერთ ელიტურ ოჯახში, ეგრეთწოდებულ სალონურ შეკრებაზე უფროს დასთან ერთად მოვხვდი. მიწვეულ სტუმრებს შორის გახლდათ რამაზ ჩხიკვაძის მამა, კონსერვატორიის პრორექტორი, გიგიშა ჩხიკვაძეც. მაშინ, როცა ყველა თავის საქმეში იყო გართული, შემთხვევით საძინებელ ოთახში შევიჭყიტე და საწოლზე ვიოლინო დავინახე. მივედი, შევათვალიერე და იმ დონეზე გავთამამდი, ბოლოს ხელში ავიღე და თითებით „ციცინათელა“ ავაწყე. ხომ წარმოგიდგენიათ, ხუთი წლის ბავშვს როგორი შესრულება გამოუვიდოდა? იმდენად ჩავიკარგე ინსტრუმენტის ჟღერადობაში, მაინც არ ვეპუებოდი და ჩემთვის რაღაცას ვეწვალებოდი. როგორც იქნა, დავამთავრე და ის იყო, ვიოლინო თავის ადგილზე უნდა დამებრუნებინა, უკნიდან ტაშის ხმა მომესმა. მივიხედე და რას ვხედავ? ჩემს საძებნელად წამოსული და და რამდენიმე სტუმართაგანი იდგნენ და იღიმოდნენ. ძალიან შემრცხვა, თუმცა კარგად მახსოვს, როგორ თბილად ჩამიკრა გულში ბატონმა გიგიშა ჩხიკვაძემ. მოგვიანებით, ვიოლინოც მისახსოვრა და იმდენად მიყვარდა და ვუფრთხილდებოდი, სახლი რომ დაგვეწვა, მასზე ისე არ მინერვიულია, როგორც ხანძრისგან განადგურებულ ვიოლინოზე.

-კარიერული საქმიანობის ძირითადი პერიოდი საბჭოთა კავშირის არსებობის ხანას დაემთხვა. როგორ შეაფასებდით მაშინდელ მდგომარეობას, რამდენად მარტივი, ან რთული იყო სახელის დამკვიდრება თქვენს სფეროში?
-საკუთარი სიტყვის თქმა ნებისმიერ დროს და ნებისმიერ სფეროში დიდ ძალისხმევას და შრომას მოითხოვს, მაგრამ იმ პერიოდს განსაკუთრებულად ბევრი ხელის შემშლელი ფაქტორი ახასიათებდა, რაზეც დღემდე გული მწყდება. არ მინდა, ამ თემაზე ვრცლად ვისაუბრო, თან აზრიც არა აქვს, რადგან სამწუხაროდ, ვეღარაფერს შევცვლით.

-აღსანიშნავია, რომ როკ-მომღერალი ქალბატონის ამპლუას ირგებდით. რამ განაპირობა ამ ჟანრისადმი თქვენი ინტერესი და როგორ იღებდა და ეგუებოდა მას იმჟამინდელი ქართული საზოგადოება?
-ჩემი მეუღლე, შოთა დავითაშვილი ერთ-ერთი პირველი როკ-მუსიკოსი, სახელდობრ, გიტარისტი და კომპოზიტორი გახლდათ. სწორედ მან მაზიარა ამ ხელოვნებას. მეც დავინტერესდი და შევიყვარე იმით, რომ ეს მუსიკალური ჟანრი დიდ თავისუფლებას იძლევა მუსიკაში. რა თქმა უნდა, როკი მაინცდამაინც მიმზიდველი არ იყო მაშინდელი რეჟიმისთვის, მაგრამ მიუხედავად ამისა, ჩვენს ანსამბლს არასოდეს აკლდა თაყვანისმცემლები, რომლებიც ერთგულად დაგვყვებოდნენ ქალაქიდან ქალაქში, რომ ჩვენთვის ეგულშემატკივრათ და მოესმინათ, ხოლო როდესაც მთავრობაში ძველი თაობების ახალგაზრდა თაობებით ჩანაცვლება დაიწყო, სიტუაციაც ოდნავ გამოსწორდა და როკ- მუსიკოსებს უფრო მეტი ასპარეზი მიეცათ საკუთარი შესაძლებლობების გამოსავლენად.

-ოცდაორი წლის წინ მოგიწიათ ქვეყნის დატოვება. რა მიზეზებმა გამოიწვიეს, ეს გადაწყვეტილება მიგეღოთ?
-სხვა ქვეყანაში ცხოვრება არასოდეს შედიოდა ჩემს გეგმებში, მაგრამ როდესაც სასწავლებლად ჩამოსულ შვილებს ჩამოვაკითხე, გავეცანი ამერიკულ ცხოვრებას და გადავხედე ჩემს შესაძლებლობებს, ბევრი რამე მოვიდა თანხვედრაში და საბოლოოდ იქაურმა არაპერსპექტივობამ და სოციალურმა პირობებმა მაიძულეს, დავრჩენილიყავი და ემიგრანტის გზას დავდგომოდი.

-როგორ გაიხსენებთ პირველ ნაბიჯებს ამერიკაში?
-თავისთავად ცხადია, ურთულესი იყო, ცხოვრება ახალდაბადებულივით თავიდან დამეწყო. პირველი ერთი წელი შეგუების პროცესში ვიყავი და პროფესიული წინსვლის თვალსაზრისით, არაფერი გამიკეთებია. ვიყავი შვილებს მონატრებული, მზრუნველი დედა და ასე ვთქვათ, მათ გარეშე განვლილ დროს მათსავე გარემოცვაში მაქსიმალურად ყოფნით და გვერდში დგომით ვივსებდი, მაგრამ ეს მდგომარეობა თავადაც ვაცნობიერებდი, რომ დიდხანს არ გაგრძელდებოდა და მართლაც, ერთ მშვენიერ დღეს ხელოვნებისადმი სიყვარულს სამშობლოს ნოსტალგიური შტრიხიც შეერია და ჩემს სამზარეულოში დავწერე პირველი ემიგრანტული სიმღერა „ქარი“.

-რამდენად აისახა საზღვარგარეთ ცხოვრება თამრიკო დავითაშვილის შემოქმედებაზე?
-გამოგიტყდებით, საქართველოში ყოფნისას არ მიმღერია იმდენი მშობლიურ ენაზე, რამდენიც აქ, უცხო მიწაზე ყოფნისას. რაც კი ღონისძიებები ჩამიტარებია, ყველას ხაზად გასდევდა ქართული ფესვების ელემენტები.


-არაერთი სოლო კონცერტიც გაგიმართავთ...
-დიახ, მართალი ბრძანდებით. თავდაპირველად, 2003 წელს გავმართე სოლო კონცერტი დღევანდელ “Master Theater”-ის საკონცერტო დარბაზში, რომელიც დაახლოებით ათას ოთხას კაცს იტევს. მაშინ “Millennium”- ის სახელწოდებით იყო ცნობილი. 2005 წელს გასტროლები მოვაწყე სხვადასხვა შტატებში, ხოლო 2008 წლის მაისში ახალგაზრდებთან ერთად მაიამში ჩავატარე კონცერტი, რომელსაც „სადმე საქართველოს მთებში“ დავარქვი.

-ჩატარებული კონცერტებიდან რომელს გამოარჩევდით და რატომ?
-2008 წელს, როდესაც რუსეთ-საქართველოს შორის აგვისტოს ომი მოხდა, საკმაოდ დამთრგუნველად აისახა ჩემს მუსიკალურ განწყობაზე. ერთი წლის შემდეგ სტუდიის ბავშვებთან ერთად მიმიწვიეს „Manhattan Center”-ში „ Big Apple Music Awards”-ზე. მინდა გითხრათ, ძალიან ემოციური გამოსვლა გამოგვივიდა. როდესაც წამყვანებმა წარგვადგინეს, მაშინ შემდეგი სიტყვები წარმოვთქვი: „დღეს, როცა მსოფლიო ბერლინის კედლის დანგრევას ზეიმობს, ჩვენ გვინდა, შევასრულოთ ეს სიმღერა!“ და ვიმღერეთ „Georgia”, რომელშიც სევდა, სითბო და პატრიოტული სულისკვეთება ჩავაქსოვეთ.

-ნიშა, რომელიც თამრიკო დავითაშვილს კოლეგებისგან განასხვავებს...
-ძალიან რთულია, ისაუბრო საკუთარ თავზე. ალბათ, თავად კოლეგებმა უნდა შემაფასონ, მაგრამ მაინც ვიტყვი, ძალიან ბევრი, სცენაზე შემთხვევით მოხვედრილი მომღერლისგან განსხვავებით, ჩემი ნიშა იმაში მდგომარეობს, რომ მუსიკა ჩემი სულის და ცხოვრების იმდენად დიდი ნაწილია, სხვანაირად, წარმოუდგენელი იქნებოდა, ადამიანს, რომელმაც შვილი დაკარგა, მისცემოდა ძალა, კვლავ სცენაზე დაედგა ფეხი და ემღერა.

-მინდა, თქვენს სახელთან დაკავშირებულ „თბილისობა ნიუ-იორკში“ და „Georgians in USA Awards”-ზეც გკითხოთ. საიდან წამოვიდა იდეა, მსგავსი ტიპის ღონისძიებების ორგანიზატორობა გეთავათ?
-ორივე მათგანი 2009 წლიდან ტარდება და ამათგან პირველის ორგანიზატორები ჩემთან ერთად მანანა გოგინავა და ლალი სამხარაძე იყვნენ. ღონისძიებას ხუთას კაცამდე ესწრებოდა, რომელიც „Wall Street“-ზე შედგა. არაჩვეულებრივი კონცერტით აღვნიშნეთ, უამრავი აქ მცხოვრები ბავშვი იღებდა მონაწილეობას და წარმოადგენდა სამშობლოს სახეს. ამ ტრადიციას დღეს ძალიან ლამაზად აგრძელებს ქართული კულტურის ცენტრი „ფესვები“, ხოლო რაც შეეხება მეორე ღონისძიებას, იგი უშუალოდ ემიგრაციაში მყოფი წარმატებული ქართველების დაჯილდოვებას ითვალისწინებს. ვთვლი, რომ აღიარება და დაფასება ერთგვარი მოტივაციაა, იყო იმაზე უკეთესი, ვიდრე დღეს ხარ.


-რა კრიტერიუმებით ხდება „Georgians in USA Awards”-ისთვის კანდიდატების შერჩევა?
-არა აქვს მნიშვნელობა ექიმი, სპორტსმენი, ხელოვანი, თუ სხვა დარგის სპეციალისტი იქნება. მთავარია, თავის პროფესიაში ჰქონდეს მიღწევები და ცოდნა-გამოცდილებით ყოველდღიურ ამერიკულ ცხოვრებაში სასიკეთო წვლილი შეჰქონდეს, რათა ნიუ-იორკის შტატის ასამბლეის და მერიის წარმომადგენლები დარწმუნდნენ, რომ ნამდვილად იმსახურებს ამ ჯილდოს. ყოფილა გამონაკლისი შემთხვევებიც, როდესაც ჩემს მიერ წარდგენილი სიიდან რამდენიმე კანდიდატის რეზიუმე გვერდზე გადაუდიათ. მაგალითად, ბიზნესმენის ფინანსების წლიურმა ბრუნვამ ვერ დაარწმუნეს, რომ წარმატებულ ბიზნესმენად ეღიარებინათ, ამიტომ მათთან შეხვედრისთვის განსაკუთრებულად ვემზადები ხოლმე და სამუშაო ჯგუფთან ერთად, წინასწარ რაც შეიძლება დეტალურად ვეცნობი წარსადგენების საქმიანობებს, თუმცა ისიც მინდა აღვნიშნო, ნიუ-იორკის შტატის ასამბლეის და მერიის წარმომადგენლებს არაერთხელ აღუნიშნავთ, რომ ქართველები ნიჭიერი ერი ვართ!


-როგორც ჩემთვის ცნობილია, გაზაფხულზე საიუბილეო ღონისძიებას გეგმავთ. რით იქნება გამორჩეული და არის თუ არა ცნობილი დაჯილდოვების ცერემონიალზე წარსადგენი წარმატებული ქართველების ვინაობა?
-წელს გაცილებით დიდი მასშტაბის ღონისძიება იგეგმება, რომელსაც ახლებთან ერთად შეძლებისდაგვარად დაესწრებიან ძველი ნომინანტებიც და სიტყვითაც გამოვლენ. რაც შეეხება წლევანდელ დასაჯილდოვებელ კანდიდატებს, დიახ, უკვე ცნობილია, ვინ იქნებიან, მაგრამ მათი ვინაობის გამხელისგან თავს შევიკავებ.
წარმატებებს გისურვებთ, ქალბატონო თამრიკო!

ესაუბრა ქეთი იმერლიშვილი